Nuit du Blues de Charleroi #21 |
organisation: Michel Roccetti
artist: Bo Weavil (F) artist: Lazy Louis (B) |
© Rootsville 2017 |
|
|
Deze Michel Rochetti staat steeds als een aimabele man iedereen welkom te heten op zijn festival. Eén van de typische eigenschappen van onze vrienden hier is dat iedereen hier wel familie lijkt te zijn. Op de affiche dit jaar prijken geen buitenlanders uitgezonderd Mr. Bo Weavil. Alle andere bands zijn van eigen bodem maar daarom niet de minsten. Klinkende namen als Harp4 met daarin Steven De bruyn, Big Dave, Paul de Laat en Steven Troch, die zich vanavond laat vervangen door Renaud Lesire, aka 'The All Star Harmonica Celebration' en dat kan je wel letterlijk gaan nemen. Ook nog op het grote podium de Belgische revelatie 'Voodoo Casino' en ook die formatie rond Ghalia Vauthier zou iedere roots en blues liefhebber nu toch al eens moeten gezien hebben. Zoals we weten wordt er ook hier in 'Ancienne Abbaye de Soleilmont' ingezet op 2 podia en in de kleine tent krijgen we Lazy Louis aka Patrick Louis en ook hij is een met regelmaat terugkerende artiest op deze 'Nuit du Blues de Charleroi'. Ik zeg het niet genoeg en blijf het maar prediken. Het wegvallen van onze beste rootsrockers ever, de 'Sniffers' liet een groot gapend gat achter maar we mogen ons gelukkig prijzen dat Walter Broes niet is blijven stilzitten. Samen met zijn 'Mercenaries' bracht hij vorig jaar reeds een dijk van een nieuw album uit en dat resulteerde dat deze 'Walter Broes & The Mercenaries' dit jaar ook te zien zullen zijn op Blues Peer. Rond de klok van 02.30PM is het de taak van Lazy Louis om in de 'circustent'
de debatten van deze '21ste Nuit Du Blues' te openen, de 'MC' van dienst is zoals steeds Patrick Gerard. Lazy Louis (B) is het alter ego van Patrick Louis. Samen met Tom Lehnert aan de drums brengt hij hier de unieke sound van de North Mississippi Hill Country Blues en dan hebben we Met 'Lazy Louis' krijgen we rauwe stampende boogie en de eerste aanwezigen laten zich niet weerhouden om deze tot juke joint omgetoverde feesttent, ondanks het mooie weer, talrijk te bezoeken. Nummers als 'Skinny Woman' en 'Pushin' My Luck' vullen deze plaats al onmiddellijk met deze aanstekelijke Mississippi sound. Ook enkele heerlijke covers zoals 'Rollin' and Tublin' zijn van de partij of wat dacht je van RL Burnside zijn 'Poor Black Mattie' waarin we een doordringende drumsolo krijgen van Tom Lehnert. Helaas zit het er op maar geen nood Patrick en Tom mogen later nog een tweede keer aantreden. Tommy Green & The Blues Machine (B) zag ik een eerste keer op de finale van de 'BBC' vorig jaar in 'De Casino'. Deze 6-koppige formatie vond hun oorsprong in onze hoofdstad en ontstond door een ontmoeting tussen Tommy Reverb en
Na deze funky ontmoeting gaat het onmiddellijk terug richting tent voor het Ghalia & Voodoo Casino (B) is welzeker de revelatie van de laatste jaren te noemen.Met hun mix van rauwe blues en rockabilly laat een diepe indruk op je na en met frontvrouw Gahlia lijkthet erop of er terug een sterkere versie van een Imelda May is opgestaan, maar dan nog meer geraffineerder en ook in bezit van de juiste skills als songwriter. Rauw en intens met nummers als 'Hoodoo Evil Man' of 'Let The Demons Out', maar ook geniaal genoeg om covers als 'I'm Shakin' van 'Little Willie John' terug nieuw leven in te blazen. Het lijkt alsof 'The Blasters' en 'Jack White' hier te samen komen. Op woensdag 21 juni zal hun debuutalbum 'Have You Seen My Woman?' aan de al talrijke fans worden voorgesteld in 'Theatre Marni' te Brussel. Als kers op de taart krijgen we op 21 oktober tijdens de finale van de 'Belgian Blues Challenge' een Ghalia in solo uitvoering te horen zoals ze destijds als 'street musician' in onze hoofdstad kwam op te vallen, ruig en Ghalia is Ghalia Vauthier en Voodoo Casino bestaat uit Vinch Ricotta en Gaspard Ledune aan de gitaren. De ritme sectie bestaat uit bassist Thibault Hercod en drummer Yagiz Ekren Ozal en als extra toevoeging krijgen we nog harper Bert Werbrouck. Hun opener is 'Kill My Baby' een nummer dat niet op hun debuutalbum is terug te vinden en maar bewijst hoeveel er nog in de wachtkamer zit van deze 'Voodoo Casino'. Met 'Hoodoo Evil Man' krijgen diegene die nog niet wisten kennis te maken met hun 'Hoodoobilly' meteen de juiste indruk. Een opzwepende Ghalia aangestuurd door een snedige Met '4 AM Fried Chicken' nemen Ghalia en haar Voodoo mannen ons terug richting New Orleans, dit met enig country gevoel. Tijd om voor Ghalia haar 'blanke' Gibson ter hand te nemen om hier een knap staaltje slide ten beste te geven met 'Addiction Called Love'. Alhoewel dat ze in Brussel zijn geresidenseert mogen ze hier toch spreken van een thuismatch want Ghalia & Voodoo Casino worden hier in Wallonië op handen gedragen, rest Vlaanderen nog waarbij we besluiten van 'Have You Seen 'that' Woman'...en vlug wat bijtanken voor we naar die andere rootsrockers gaan. Walter Broes & The Mercenaries (B) daar kan je meteen van stellen, WB he's back!!! In de periode van de 'Seatsniffers' stond een concert met deze rootsrocker steeds met een stip aangevinkt en dit wordt stilaan terug een certitude, want ook met zijn 'Mercenaries' is Gelukkig is die andere Michel (DLB) wel fan van 'WB' en wordt deze tent al vlug te klein. Zeker wanneer Walter laat weten dat er gedanst mag worden en op de tonen van 'Movin' Up' is er plots geen plaats meer. Aan dat dansen komt hoegenaamd geen einde ook niet wanneer deze Mercenaries aanzetten met de zwoele rumba klanken van 'Man Child'. Zefs voor de bijkomende circusact is er bijna geen plaats 'Don't Ruin My High' en 'Come On Down', er komt hier maar geen einde aan deze 'party' en helaas voor de laatkomers, erin komen is ook geen optie meer. Stoppen zonder bisser kan dan ook zo maar niet en al vlug kunnen we aan bisser de letter 's' toevoegen met een heerlijke uitloper van country rock 'n roll. 'Break Up' kwamen ze dan ook nog te brengen maar helaas moesten we dit nummer dan ook letterlijk nemen. 'Nuit du Blues meets WB & The Mercenaries', dit was dikke ambiance. Fun Like You Have Never Seen... Bo Weavil & Band zag ik hier nog aanhet werk op editie 2015. Bo Weavil is steeds al een beetje apart geweest en zag ik nog niet al teveel aan het werk in Vlaanderen, alhoewel dat Gevarenwinkel al is aangevinkt. De inbreng van Nummers als ‘Keep On Runnin'’ en ‘Don’t Wanna Be No Rebel’ weten de volgelopen tuin hier te bekoren en zo laat 'Bo Weavil' zien dat hij er zin in heeft. Ook hij is niet bang om enige reggea klanken de zomerse tuin in te sturen waarbij we kunnen vaststellen van 'It's Such a Beautiful Day'. Bo Weavil is iemand die we op onze Vlaamse podia ook te weinig aan het werk zien want zijn muziek is steeds weer gespekt van diversiteit.
In de tent zijn we toe aan de laatste formatie van de dag. 'Vacation' is de naam. Op het 'www' is er zo goed als niets terug te vinden over deze band en met wat achtergrond informatie van Françoise van DLB kom ik te weten dat het hier gaat over een Waalse band die al bezig zijn sinds 1969. Hun internationale bekendheid hier in Wallonië kent geen grenzen en Na de eerste twee nummers stel ik met toch enigszins de vraag waarom kleppers als 'Lazy Louis' en zeker ook 'WB & The Mercenaries' hier moesten aan vooraf gaan. Akkoord deze 'Vacation' blijken hier wereldberoemd te zijn maar 'Francis Rossi' zou zeker niet tevreden kunnen zijn met hun versie van 'Down Down'. Met 'All Right Now' heb ik het dan wel gehad en mijn inziens Paul Rodgers ook van deze 'Tough Guy's'. Sorry maar morgen nog een zware dag. Harp 4 (B) is een samenwerking van '4' steengoede Belgische harpers. Met Big Dave (The Electric Kings & 44Rave), Steven De bruyn (El Fisch & The Rhyhtm Junks) en Steven Troch (Fried Bourbon & Steven Troch Band) hebben we hier zowaar het fijnste van het fijnste op
Opener is Paul de Laat aka Baby Paul. Van hem kreeg ik te horendat Guy Davis binnenkort ook weer in het land is. 'Nuit Du Blues', awel ze zullen hier blues krijgen. Met 'Backsratcher' weet Paul hier onmiddellijk iedereen op zijn hand te krijgen en dat wordt steeds maar beter. 'Early Morning' is misschien nog wat te vroeg maar van Niels krijgen we toch maar een adembenemende intermezzo op zijn Hammond te verwerken. Straffe kost! Tijd om de Reanud Lesire van de reservebank te halen en wat denk je? Met 'Off The Wall' zouden we al gaan wensen dat hij de Er is nog een 4de straffe harper aanwezig en misschien welde strafste wanneer het op improvisatie aankomt. 'Stevo Harpo' grijpt bij zijn aantreden hier vanavond al dadelijk naar de grote middelen en daarmee bedoelen we natuurlijk die enorme 'chromatische harp' van hem. Toch even herhalen dat we steeds maar horen dat sommige festivals er op achteruit gaan en het voor sommige landgenoten het soms te min is om naar Wallonië af te zakken. Wel dit was weer op en top, uitgezonderd diegene die op vakantie waren, en ik heb hier geen seconde ronkende Amerikaanse namen gemist waarvan er een hele hoop toch enkel nog komen om hun zakken te vullen. Morgen nog BE-Mine Blues en dan wordt het stilaan tijd om te gaan... more Nuit Du Blues... for drinkin' tickets ....this place
enjoying the sun, dancin' & drinkin'
a meet and greet
some business talk
it was fiesta time...
I like it this way
Thx and see you all next year
more pics on |
Je zal het misschien niet geloven maar de 'Nuit du Blues de Charleroi' is dit jaar al aan zijn 21ste editie toe en dat is in deze harde financiële tijden toch stilaan een unicum aan het worden. Sinds enkele jaren heeft dit event plaats aan de restanten van de '
Voeg daarbij nog een van de finalisten van de Belgian Blues Challenge van vorig jaar, Tommy Green & The Blues Machine' en dan vind ik persoonlijk dat dit al een pracht programma is. Ook de vertrouwde sponsors keren steeds weer hier in Wallonië zoals 'Classic 21' en daar kunnen ze bij ons in Vlaanderen voor de mindere goden toch wel een voorbeeld aan nemen.
het over de muziek zoals die van R.L. Burnside en Son House of de voor sommigen misschien minder bekende Yank Rachell.
Gitarist Buzzy Lightnin’, true 'Brusseleirs'. Hun gezamenlijke passie voor de blues bracht deze blues-muzikanten samen en in 2011 kwamen de 'live' concerten er al aan. Cultuurtempel AB, de Brusselse Jazz Marathon en het Blue Moon Festival werden al vlug aangevinkt. Ook hun debuutalbum is reeds een feit waarop funk en rhythm 'n blues ook geen vreemd gegeven blijkt. Nummers als 'Everytime I Sing The Blues' kan meteen thuishoren in het 'Tin Pan Alley' rijtje en ook hun outswinger 'Thank You For Comin' Tonight' is wel origineel te noemen...They're Tommy Green & The Blues Machine and they play the blues like you never seen...
Hun 'blues', daar voel ik en de talrijke anderen die zich voor het podium verdringen zich al dadelijk thuis bij. Blues overgoten met een sausje van ol'school rhyhtmn & blues en funk, met zelfs een beetje zonnige reggea van Bob Marley waarbij we deze 'hof' als onze thuis beginnen te beschouwen. Wanneer ze het hier in vuur en vlam zetten met Fred Wesley zijn 'Pass The Peas' krijgen de JB's hier duidelijk een Belgische back-up. Of wat dacht je met hun meer dan aangename vertolking van Albert King zijn 'As The Years are Passing By'. This was Tommy Green & The Blues Machine and they play the blues like you never seen...
tweede aantreden van 
harp. Met het bijzonder goed gebrachte 'I'm Shakin'' krijgen we dan één van de zeldzame covers te horen die dan weer onmiddellijk word verdrongen door het al even sterke eigen werk zoals bij 'Press That Trigger' met toch een herkenbaar rifje erin...
Walter Broes en zijn sound enorm aanstekelijk te noemen. Samen met bassist Clark Kenis en drummer Lieven Declerck zullen ze zonder meer hier in deze oude circustent een feestje bouwen. In de tent komt er meteen een verdwaalde franstalige landgenoot me de vraag stellen of ik WB & The Mercenaries ken, waarop ik op in mijn beste Frans antwoord...c'est pas vrais, tu connais pas Walter Broes? En zo zie je maar dat ook hier nog werk aan de winkel is ;-).
meer en dat vindt de 'Clark' dan weer spijtig.
een energieke drummer is ook een lust voor het oog want deze gast weet goed hoe hij zijn sticks moet beroeren. 
Mathieu Fromont aka Mr. Bo Weavil is wat we kunnen noemen een mutli-instrumentalist die ook funk niet weet te schuwen zoals bij 'I'm Just An Animal'. A white man who can sing the blues en dat kunnen we vaststellen bij 'A Time In The Wilderness'. Zelfs de voormalige Godfather of Soul' is niet ver weg wanneer Bo Weavil zijn duivels weet te ontbinden met 'I'm a Groove Maker'. Get on up, stay on, the scene like a Sexmachine!!!en het wordt stilaan tijd om de hongerige te gaan spijzen, de dorstige hebben hun deel al wel gekregen.
de volle tent heeft misschien ook wel een beetje te maken met de afwezigheid op het podium van liefst 25 jaar. Een zanger die in vakantie stemming verkeerd, een gitarist, een overjaarse ritme sectie en een duo backing vocals, dat is 'Vacation'. Dat ze uit de rock 'n roll scéne komen uit de 60-ties en 70-ties is niet verwonderlijk wanneer je vast kom te stellen dat soundcheck van lange duur is.
het podium staan, samen met de veel belovende youngster Paul de Laat (De Laat Brothers). Ook diegene die hun begeleiden daar kan je niet naast kijken. Luke ‘Alexander’ Janssens (The Electric Kings, Last Call) op gitaar, Frederik Van den Berghe (44RAVE, the Whodads, Admiral Freebee, Trixie Whitley) op drums, Sjang Coenen (44RAVE, the Whodads, Admiral Freebee, Sioen, Milow) op de basgitaar en Niels Verheest (Blue Blot, Internationals, the Seatsniffers, Howlin’ Bill, the Whodads) op piano & Hammond zijn zowat het beste wat je kan vinden. Kortom, The Best Of The Best!
Voor het aantreden hier in 'den hof van Michel Rochetti heeft zoals reeds geschreven Steven Troch zich laten verontschuldigen. Zijn vervanger is publiekslieveling Renaud Lesire en daarmee kom ik uit de lucht te vallen. Blijkt dat Renaud in een vorig leven ook al een goede smoelschuiver was en zo ben ik er dan toch dadelijk gerust in. 
Mississippi Saxofoon terug gaat trouw zweren en sta ik toch enigszins perplex. Als toemaatje brengt hij nog een beetje Little Walter erbij en dit was voor mij althans de fijnste blues van de avond. Big Dave 'Reniers' zijn ‘moment de gloire’ is ook aangebroken met een heerlijke ode aan de 'facteur' met Mailman Blues'. Met 'Boulevard' grijpt hij hier onze Waalse landgenoten een beetje naar de keel en eerlijk gezegd mij ook, chapeau!
Indrukwekkende 'bass' tonen die Big Dave komen te vergezellen in 'Rockinitis'. Met 'Midnight' kom ik tot het besef dat het voor mij nog een lange weg terug is en neem ik afscheid van deze plaats en onze Waalse vrienden. 
